Iedereen kan hier terechtkomen, zegt mijn vader. Hij vult een oneindige stapel formulieren in en ik moet stil zijn. Er is een hoge balie, met daarachter twee blauwe latex handen. Ze zeggen wat we moeten doen, maar ik begrijp het niet. Een meisje aan een infuus danst zo licht, ik denk dat ze kan vliegen. De jongen die net naast me zat heeft geen armen en benen, maar hij kan alles. Er is een vrouw met zo’n zwaar, groot hoofd dat ze bijna omvalt. Door de gang loopt een oude man, die is vergeten dat hij hier al jaren komt. In zijn ogen drijven zomerwolken. En ik, ik ben gewoon anders. Maar dat is juist goed, zegt mijn vader. Er is al zo veel hetzelfde.