Karin Otten van het Sociale Wijkteam in Zwolle vertelt met haar team van deskundigen regelmatig iets over zaken waar ze mee te maken krijgen betreffende het opgroeien en opvoeden van kids. Ze delen hun ervaringen om te laten zien hoe alle kleine beetjes helpen!

Lees hier hun verhaal:

Waar kunnen wij je mee helpen?

U zult het vast gemerkt hebben, er is in de zorg in Nederland veel veranderd. De kranten staan er vol van, elk politiek debat gaat erover. De gemeenten zijn verantwoordelijk geworden voor een aantal wetten als de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) en de Jeugdwet. Voor 2015 was de zorg voor Jeugd een landelijke en provinciale verantwoordelijkheid.

Nu is elke gemeente bezig om te bepalen hoe ze de zorg voor hun jeugdigen vorm willen geven. De reden dat deze wetten overgedragen zijn naar de gemeente is omdat de verwachting is dat de gemeente dichter bij de burgers staat en zo beter kan inschatten wat passende ondersteuning is (we spreken niet meer over hulpverlening of zorg) voor hen en dat er ook gezinsgericht gekeken kan worden.

Dit maakt dat bijvoorbeeld de gedragsproblemen van een jeugdige niet automatisch opgepakt worden door opvoedingsondersteuning in te zetten. We gaan met het gezin in gesprek en horen dan bijvoorbeeld dat er ook financiële problemen zijn. We kijken met ouders hoe de financiële problemen aangepakt kunnen worden, waardoor er minder stress is in het gezin en de jeugdige op school zich niet hoeft te schamen voor zijn situatie. Als ouders beter in hun vel zitten, is het thuis gezelliger en is er weer aandacht voor de kinderen.

Een mooie ontwikkeling, maar deze ontwikkeling vraagt om een andere mentaliteit in onze maatschappij. We moeten met elkaar niet meer kijken naar 'Ik heb recht op…..' . Maar we moeten met elkaar kijken naar wat helpt, wat heeft een gezin nodig om de vraag die het heeft op te lossen? In juridische termen moeten we kijken naar wat is doelmatig en niet meer naar wat is rechtmatig?

Deze manier van kijken vraagt een verandering van veel mensen: van ouders, van leerkrachten, van hulpverleners, van de gemeente. Het vraagt om lef! Het vraagt om met elkaar oplossingen te bedenken die eerder niet mogelijk waren of soms nog niet bedacht zijn. Als we weten wat de oplossing is, dan gaan we kijken wat er voor nodig is om die oplossing uit te voeren.

Bijvoorbeeld een kind gaat naar het speciaal onderwijs. Voorheen werd er dan standaard Leerlingenvervoer aangevraagd. Wij als Sociaal Wijkteam kijken nu eerst wat precies de vraag is van ouders. Niet iedere ouder vindt het een prettig idee dat zijn of haar kind alleen in een taxi zit. Voor deze ouders die graag hun kind zelf naar school wilden brengen maar geen geld hadden voor een fiets, kan de aanschaf van een kinderfiets een passende oplossing zijn. Vaak zijn deze oplossingen nog goedkoper en duurzamer dan de gebaande paden, een mooie bijvangst!

Karin Otten