Het is zondagochtend half 1. Ik rol mij op in mijn favoriete stoel en sla de laptop open. Een paar weken geleden werd ik gebeld door Jessica Bakker van Go-Kids Deventer Salland, dat de maand oktober bij Go-kids in het teken staat van het ondersteunend onderwijs. Ze leest mijn blogs regelmatig en of ik nu voor Go-kids een blog wilde gaan schrijven. "Die komt dan natuurlijk in alle regio's op de website....."

Ik zei natuurlijk volmondig ja, maar ergens in mijn achterhoofd hoorde ik ook een heel klein piepstemmetje: "Ja, dat zeg je nu wel, maar gaat je dat dan ook lukken?"

Oh, dat eeuwige gebrek aan zelfvertrouwen van mij, wat af en toe weer hevig de kop opsteekt. Ik kan natuurlijk ook denken. "Kom op Marlies, iedereen zegt dat je er zoveel vanaf weet en nu kun je dat laten zien!" Dat veel vanaf weten gaat dan vooral over mijn vakgebied: Dyslexie.

"Mijn kind is niet dyslectisch, is deze blog dan wel voor mij bedoeld?"

Nu kan ik mij voorstellen, dat je enigszins je wenkbrauwen fronst en denkt: "Nou dan is deze blog niet voor mij bedoeld." Maar dan wil ik je toch bij de les proberen te houden door je uit te leggen dat dyslexie dan misschien wel gaat over het niet zo goed kunnen leren lezen en/of spellen, maar dat voor alle kinderen geldt dat zij wel iets op hun pad tegenkomen waar ze mee moeten leren omgaan. En daar kun jij ze, als ouder enorm bij gaan helpen.

Dat is waar deze blog over gaat: een juiste ondersteuning geven, zodat jouw kind zelfvertrouwen krijgt of behoudt. Dat is namelijk de basis waarmee kinderen verder kunnen.

Zelfbeeld

Het draait dan om het beeld dat je gaandeweg je pad over jezelf vormt. Wat je voedt door de gedachten die jij vormt over alles wat je dagelijks meemaakt of wat je overkomt. Ik kan alleen maar spreken vanuit de hoek van dyslexie. Een leerling met dyslexie ontwikkelt zich op alle gebieden naar behoren behalve op dat ene gebied. Vaak wel pienter, maar wanneer je steeds op school merkt dat klasgenootjes om je heen wel makkelijk kunnen leren lezen, kan dat gevolgen voor je hebben. Je gaat bijvoorbeeld denken dat je dom bent, of dat het toch nooit zal lukken. En nu is het zo, dat wanneer je dat maar vaak genoeg tegen jezelf zegt, je daar vanzelf in gaat geloven. En dat is precies wat er gebeurt.

Wat kun je als ouder doen?

Wees je ervan bewust, dat dit twee kanten op werkt. Met andere woorden: Door steeds te kijken wat je niet goed kunt, ga je slechter over jezelf denken. Start dus met het kijken naar wat je allemaal wel goed kunt. Daar kun jij als ouder een groot aandeel in leveren.
Ik heb zelf een soort van ommekeer ervaren toen ik de aandacht bij mijn zoon ging verleggen van de dingen die hij niet zo goed kon, naar alles wat hij al wel (en soms heel goed) kon. Dat bracht een hele andere sfeer in huis. Als het op school niet zo vlotjes loopt, is het des te belangrijker om thuis te horen te krijgen wat je allemaal al wel goed doet en dat blijkt heel veel te zijn.
De situatie blijft gelijk, alleen verleg je de aandacht naar de dingen die wel goed gaan.

Nog een die goed werkt. Beschouw de dingen die niet zo goed gaan, niet als problemen maar benoem ze als een uitdaging. Ook nu blijft het feit hetzelfde, alleen de manier waarop je ernaar gaat kijken wordt anders. Door het alleen al anders te gaan benoemen, gaat de negatieve lading er al vanaf. Onderschat ook niet wat je daarmee uitstraalt richting je kind.

Probeer dan vooral op zoek te gaan naar oplossingen. Ga er met andere ouders over praten of ga erover lezen, vergroot je kennis. Je zult gaan merken dat je lang niet de enige bent die hiermee rondloopt. Ook ga je zien dat er al lang oplossingen zijn, maar dat jij ze alleen nog niet had gezien. Ook hier hoef je het dus niet allemaal alleen te doen.

Het grootste winstpunt is, dat je in beweging komt en dat voelt heel goed. Je geeft daarbij je kind ook nog eens een heel goed voorbeeld mee, want je laat zien dat jij als ouder een oplossing kunt vinden. Daarmee straal je vertrouwen uit!

Kijk, ik zal je een voorbeeld geven. Kinderen die niet zo goed kunnen lezen, vinden dat vaak niet fijn om te doen. Toch zouden juist zij meer moeten gaan lezen. Toch? Wat je als ouder dan kunt gaan doen is voorlezen. Een leerling met dyslexie neemt stof nu eenmaal beter op door ernaar te kijken of te luisteren. Wil hij leren, en dat willen de meeste kinderen echt wel, dan moet hij andere kanalen gaan gebruiken dan het schrift.

Door te gaan voorlezen vergroot je de woordenschat van je kind. Een grotere woordenschat heb je straks nodig om beter te kunnen gaan begrijpend lezen, wat op zijn beurt weer een voorwaarde is om tot leren te kunnen komen. Jij zorgt voor die grotere woordenschat en vervolgens zet je hulpmiddelen in om je kind te helpen met het lezen. Maak gebruik van voorleessoftware, zodat de snelheid weer kan terugkomen bij het lezen en hij of zij weer kan meekomen met de rest van de klas. Tijdens het voorlezen kijken ze echt wel naar het scherm en maken ze ongemerkt toch leeskilometers. Met andere woorden: Probeer niet vast te houden aan de manier om iets op te lossen. Moeten lezen met een kind dat niet wil, levert strijd op tussen jullie. Dat geeft alleen nog maar meer bevestiging over dat 'stomme' lezen. Door het anders aan te pakken, haal je de spanning ervan af. Gaandeweg wordt het luisteren naar een boek weer leuk en kun je elkaar misschien wel gaan voorlezen. Kijk! Dat is een mooi resultaat!

Het positieve voeden

Wat je in wezen doet, is de negatieve gedachten die je kind over zichzelf heeft langzaam maar zeker wegpoetsen en daar positieve gedachten voor in de plaats zetten.

Let wel, dat heeft tijd nodig en uithoudingsvermogen. Negatieve gedachten kunnen zich hardnekkig vastzetten in het hoofd van je kind.

Als je hier concreter mee aan de slag wilt gaan, kun je bijvoorbeeld bij Uitgeverij PICA de 55 positieve hulpkaartjes met Helpende Gedachten, van Adinda de Vreede bestellen. Pak er 1 kaartje uit die van toepassing is voor jouw kind en hang dat eens een week lang boven het bed. Praat er even over voor dat ze gaan slapen. Dan nemen ze die positieve gedachten mee de nacht in.

Allemaal stapjes in de goede richting

Er zijn natuurlijk meerdere stappen te zetten, maar wees als ouder vooral niet te streng voor jezelf. De dag heeft maar 24 uur, je bent ook maar een mens. Als het vandaag niet helemaal is gelukt, probeer je het morgen weer. Maar probeer het wel!!

Dat geldt ook voor mij. Ik heb mijn gedachtes kunnen omdraaien en ben gaan schrijven en hopelijk heeft dat een goed resultaat opgeleverd en heb ik je wat op weg kunnen helpen. Dan is mijn missie geslaagd.

Het toverwoord daarbij is 'gewoon' DOEN!

PS: Tot slot geef ik je als dyslexiecoach graag nog een extraatje mee. Je kunt op www.IteachDeventer.nl mijn gratis E-book downloaden, wat boordevol informatie staat over kinderen met leesproblemen in het basisonderwijs.