Claude Monet was in 1871 vier maanden in Nederland, in Zaandam. Hij schilderde daar zesentwintig schilderijen, die nu in musea over de hele wereld hangen. Nederland is daar nog altijd heel erg blij mee. Tijdens hun spreekbeurt over de schilder Claude Monet komen Aron en Stefanie erachter dat toen Monet per boot aankwam, de mensen helemaal niet zo blij met hem waren. Hij was namelijk samen met zijn vrouw en kind op de vlucht voor een oorlog, en daarom hielden ze hem als vluchteling heel streng in de gaten. Ze waren bang dat hij hier iets kwam halen. Niemand had er ooit over nagedacht dat hij hen misschien ook iets te bieden had.

Aron vindt de spreekbeurt ineens lastig worden. Hij is ook met een boot uit zijn land gevlucht. Hij herkent zich in het verhaal van Monet en het gevoel niet gewenst te zijn. Hij zou het liefst helemaal niet opvallen en verdwijnen in de massa. Stefanie vindt dat stom. Zij valt namelijk nooit op. Iedereen vergeet haar. Zij zou willen dat ze eens wat aandacht zou krijgen door een bijzonder levensverhaal.

‘Mijn spreekbeurt gaat over een dooie schilder’ is een muzikale voorstelling waarbij de acteurs terecht komen in een levend schilderij.