Een zwangerschap vind ik toch wel zoiets magisch. Ik heb het zelf twee keer meegemaakt en kan nog steeds – mijn jongste is inmiddels 15 jaar – met enige jalouzie kijken naar vrouwen die in verwachting zijn. Prachtig vind ik het, de wetenschap dat er een mensje van binnen groeit dat na negen maanden helemaal compleet naar buiten komt.
Als ik een tijdmachine had...
Met mijn 51 jaar is een nieuwe baby allang geen optie meer, ik weet het. Als ik een tijdmachine had... dan zou ik die tijd graag opnieuw beleven. De tijd van zwanger zijn, ja zelfs de bevalling, en de zorg voor een kleine baby.
Verschrikkelijk geromantiseerd
Misschien romantiseer ik het nu verschrikkelijk, die kans is groot. Na al die jaren ben ik natuurlijk allang vergeten hoe vervelend die zwangerschapskwalen waren. Net als de huilende baby, de gebroken nachten en de zorgen over je kleintje als er iets mis was. Hoe je soms moest denken ‘dit is een fase, ook dit gaat voorbij’. Zoiets als je tijdens het puffen vasthouden aan het mantra ‘de-ze-wee-kom-niet-meer-terug’.
Alleen nog maar vertedering
Ik wéét dat allemaal nog wel, maar ik vóel het niet meer. Ik voel alleen nog maar vertedering bij baby’s, bij die lieve schattige babykleding, de mini-handjes en voetjes met pietepeuterige vingertjes en teentjes.
Wachten tot ik oma word
Nu zit ik in de fase waarin ik niet kan wachten tot ik kleinkinderen krijg. Dat gaat heus nog wel een tijd duren en dat is maar goed ook. Hoe leuk het mij ook lijkt om oma te mogen zijn, voor mijn jongens lijkt het me niet ideaal om al binnen nu en 10 jaar papa te worden. En wie weet, komt het er nooit van – ook dat kan.
Opeens ben ik dan een shopper
Laat ik eens vooruitkijken naar 10 tot 20 jaar verder. Stel dat één van mijn boys dan een keer met de mededeling komt dat er een kleinkind onderweg is. Ik zou het geweldig vinden en me waarschijnlijk te buiten gaan zo’n superschattige romper (of nee, waarschijnlijk talloze rompertjes), van die lieve kleine schoentjes, houten speelgoedjes en nog veel meer leuks. Voor mezelf ben ik geen shopper, maar dán... dan waarschijnlijk wel.
Wat voor oma zou ik zijn?
Ik vind het wel leuk om een beetje te mijmeren over wat voor oma ik zou zijn. Mijn nichtjes (ohhh daar komen vást eerder baby’s dan bij mijn jongens, die drie meiden zijn tussen de 20 en 27) vonden tante Anneke best een beetje streng. Zou ik dat als oma ook zijn? Waarschijnlijk wel.
Mag ik regelmatig oppassen?
Het zal ook afhangen van mijn betrokkenheid en hoe vaak ik het jonge gezin zal zien. Daar valt natuurlijk nog niets over te zeggen – misschien wonen ze dan wel aan de andere kant van de wereld. Maar natuurlijk hoop ik dat als het ooit zover komt, dat ze dan in de buurt wonen en ik regelmatig mag oppassen. Echt de oma mag uithangen. Lijkt me heerlijk.
Anneke Ranzato
Go-Kids