Ik had het beloofd, nu mocht mijn neefje Sven (8 jaar) een keer mee naar een prèmiere. Een leuke voorstelling met een vleugje spanning over uitvindingen met elektriciteit en energie: De hond die licht gaf van Kim van Zeben Theaterproducties en MaxTax Muziektheater! Echt iets voor hem.
VR Experience
We zijn bewust op tijd gekomen. Voordat de voorstelling begon zou er namelijk een speciale VR Experience zijn. Mijn neefje is er in ieder geval enthousiast over, ik heb nog nooit zo’n VR bril op mijn hoofd gehad dus ik ben ook wel benieuwd. Helemaal achterin zien we een super leuk tentje staan, erin staan allemaal poefjes waar je op kunt zitten. Er zitten al een paar kinderen met zo’n VR bril flink om zich heen te kijken. Dat beloofd wat. Sven gaat zitten en gelijk start de film. Ik hoor hem gelijk niet meer, het zal wel goed zijn dan. Er is nog één bril over, ik neem dus ook maar een plekje. Er gaat iets niet helemaal goed denk ik… ik zie alles wazig. Zijn mijn ogen dan toch echt zo slecht? Ik weet dat ik tegen een bril aan zit, maar dit is wel heel wazig… Na wat heen en weer schuiven zie ik het opeens helder. Gelukkig, toch niet mijn ogen ;). Wat een bizarre beleving. Je kijkt namelijk echt 360 graden om je heen. Je zit helemaal in het verhaal. Maar na een paar minuten wordt ik er toch een beetje misselijk van. Hetzelfde gevoel als autoziek zeg maar. Toch kijk ik hem af. Ik blijf nog even zitten om bij te komen. De kinderen om mij heen zijn mega enthousiast. Of ze nog een keer mogen kijken, en draaien zich om zodat ze de andere kant van de film nog een keer kunnen zien. Nou, ik hou het voor gezien. En mijn neefje Sven voelt zich net zo hahaha.
Tijd om de zaal in te gaan!
We hebben een lekker plekje bijna helemaal achter in de zaal. In de VR film hebben we alvast een stukje gezien over Victoria, haar kamer, de hond Tosti en dat haar ouders zijn overleden. Dat geeft alvast wat voorkennis op de voorstelling. Je herkent het decor dan ook gelijk als haar slaapkamer. Mijn neefje ziet dat ook. “Kijk dat hebben we net in de film gezien”. Check, toch best handig die voorkennis!
Als Victoria opkomt zit er gelijk al humor in. Ik hoor veel gelach in de zaal en ook naast me hoor ik iemand gniffelen. De twee muzikanten die meedoen met de voorstellingen zitten er ook lekker in. Toch krijgt het verhaal ineens een andere wending. Er komt een klein Mexicaans mannetje tevoorschijn. Ik denk nog “wat komt hij hier nou opeens doen”, maar de ene grap na de andere grap doet me dat al snel vergeten. Totdat Tosti dood gaat… ligt het aan mij of is dat best heftig. Ik merk dat ik toch wat waterige ogen heb. Ik kijk af en toe even opzij of het goed gaat met mijn neefje. Maar bij hem zie ik niks, hij lijkt het toch allemaal anders te zien. Als ik tussendoor even vraag of alles ok is, krijg ik een knik en zie ik een grote glimlach komen. Duidelijk een andere kijk op de dingen. En dan die proefjes. Tosti moet weer tot leven komen… ik weet het niet. Een hond die een monster wordt, benen die eraf vallen… Ik kijk nog maar een keer opzij. Nee, kinderen kijken hier anders naar. Beter, liever dat dan dat ze het spannend vinden. Ik ben blij dat ik mijn dochter van 6 jaar in ieder geval niet heb meegenomen, die vindt alles al spannend (lees Paw Patrol) dus die was gillend de zaal uit gerend denk ik. En dan dat Mexicaanse jongetje. Het blijft terug komen.
Pas aan het eind van de voorstelling dringt het eindelijk tot me door. Het is best mooi, het verhaal van leven en dood, het waarderen van de dood en dat iedereen er anders mee om gaat. En dat is helemaal goed, elkaar in deze waarde laten. Respect voor elkaar en elkaars cultuur. Sven ziet het iets anders. “Het was toch gewoon een leuke en grappige voorstelling!” Heel stoer zegt hij nog: “Spannend, echt niet.”
De avond is nog niet voorbij
Met de voorstelling nog vers in ons geheugen en de verwerking van alles wat we gezien hebben, gaan we door naar de Workshop van het ‘Hiernamaals’. Sven begint langzaam al wat moe te worden. En na het zien van al dat lekkers (tafel vol namaak taarten) hoor ik hem alleen nog maar ‘honger’ zeggen. Ook het jongetje tegenover ons heeft blijkbaar hetzelfde gevoel en blijft zeggen ‘ gaan we taart eten’. Maar nee, we gaan aan de slag! We gaan wel ons eigen taart maken maar dan met allerlei dingen zoals mensen willen dat ze ons herinneren als we er niet meer zijn. Ok, ook best heftig. Sven heeft duidelijk wat moeite met dit onderwerp. “Hoezo als we er niet meer zijn? Ik weet echt niet wat ze van mij moeten herinneren.” Na wat vragen komen we wat verder, voetballen, tennis, poezen… en heel veel niks. Als we de taart stukjes gaan zoeken komen we iets verder. Zijn taart is klaar en er staan allemaal dingen op die hij leuk/belangrijk vindt. Hij is er stiekem ook best trots op, maar dat laat hij natuurlijk niet blijken. Maar de glimlach bij de foto zegt genoeg!
Tijd om naar huis te gaan, het is al laat en we beginnen moe te worden.
We hebben een hoop geleerd vandaag. Dood gaan hoort erbij en we moeten ermee omgaan zoals we denken dat het beste is. Maar vooral respecteer elkaar hierin. De een treurt en rouwt, de ander viert het. El Dia de los Muertos!
Een voorstelling voor wie durft en ook zin heeft om te lachen.
