Eenmaal binnengekomen in het knusse theater, werden we in de foyer met koffie, ranja en wat lekkers ontvangen. Terwijl we hier van aan het genieten waren en er nog snel even een bezoekje aan de wc werd gebracht, kwamen er opeens twee ietwat bijzondere personen aanlopen vanuit de theaterzaal. Het bleken de vader en moeder van Bram te zijn. Zij vertelden ons over hoe ongelooflijk bijzonder en speciaal hun zoontje Bram was, dat hij bijvoorbeeld héél erg goed is in voelen, maar dat hij dan weer zó gevoelig is, dat we daar in zijn kamer toch echt even rekening moesten houden. Want ja, we zouden straks allemaal zijn speciale snoezelkamer betreden. Daarvoor moesten we ook speciale, gele sluipsloffen over onze schoenen aantrekken. De vader van Bram legde nog even uit dat harde geluiden maken niet mocht. En dus harde scheten laten ook niet. Maar vooruit, van die hele zachte, "pfff" scheetjes die je niet kunt horen, die mochten dan weer wel. Alleen stinken die altijd zo, dus misschien was dat dan toch weer te veel voor Bram. De vader en moeder van Bram begeleidden ons en alle andere bezoekers de snoezelkamer van Bram in, we mochten een plekje op de banken uitzoeken en toen..... 

 

Toen hebben we van begin tot eind genoten van deze voorstelling! Die helemaal niet als een voorstelling voelde, omdat je echt het gevoel had bij Bram in zijn kamer te zijn en later samen met Bram de boze buitenwereld tegemoet ging treden. Fiep, ik én Mees hebben volop genoten, Mees moest zelfs heel vaak hardop lachen en vond het een superleuke voorstelling. En omdat ik in dit stuk tekst niet iets van het verhaal wil verklappen, laat ik het bij te zeggen dat echt álles leuk en goed was aan deze voorstelling: het verhaal, de drie acteurs - van wie Bram heel de tijd "Bram" was, maar van wie de vader en moeder ook alle andere rollen én de geluidseffecten op zich namen - het decor, de techniek: alles zat ontzettend goed in elkaar en er werd vol overgave gespeeld. 

 

Na afloop leverden we allemaal onze gele sluipsloffen weer in en kregen we een sticker om op onze jas te plakken: "Ik ben een sneu geval". En die eretitel "Sneu Geval" dragen we sindsdien met trots!

 

Dus voor wie nog de kans heeft "Sneue Gevallen" van  Theater Sonnevanck in Enschede te gaan bezoeken: Doen! En voor wie al andere dingen heeft gepland: schrappen die hap en alsnog gaan

 

Groetjes Simone!