Een mooi staaltje van omdenken met kinderen
Ik ben bezig te vertrekken naar een ander deel van de stad om een workshop voor kinderen te geven. Ik zit in de auto en stel mijn navigatie in. Om een of andere duistere reden noemt het apparaat een andere naam voor de eindbestemming dan dat ik heb ingetoetst. Ik reageer meteen verontwaardigd. Dit is niet de bedoeling en ik moet op tijd zijn! Hoe ik ook het adres elke keer wijzig, hij blijft een andere naam noemen voor de eindbestemming. De adrenaline giert door mijn lichaam en ik zucht en ik steun. Na 6 pogingen geef ik het op. Ik zie op de klok dat ik te laat ga komen. ‘Dit overkomt mij weer.’ Een beetje moedeloos zoek ik het adres op op mijn telefoon en laat mij leiden door de stem van Google Maps. Gered! Resoluut rijd ik door het verkeer naar mijn bestemming. De kinderen zitten allemaal op mij te wachten! En zo kom ik ook niet echt professioneel over op de begeleider van de groep…
Jaren geleden zou ik in paniek zijn geraakt. Misschien wel in huilen zijn uitgebarsten, misschien zelfs niet meer durven op komen dagen. Omdat het allemaal niet verloopt zoals het hoort… En omdat de begeleiders van de kinderen mij misschien niet meer serieus nemen. Of ik zou gaan ondanks alles, de workshop afwerken. Onzeker, serieus en verstard zou ik het uur hebben vol gemaakt. Ik zou niet hebben genoten.
Weten wat helpt
Gelukkig ging het anders. Ik voelde tijdens de stress mijn lichaam. En zei tegen mezelf: ‘Poeh… wat wordt ik hier zenuwachtig van.” Mijn hart ging sneller kloppen en mijn ademhaling ging meteen hoog in mijn borstgebied zitten. ‘Geeft niks Veroni.’ Zeg ik tegen mezelf. ‘Je doet je best. Meer kun je niet doen.’ En ik adem een paar keer goed door. Ik ben me heel bewust van mijn lichamelijke reactie en weet wat mij helpt. Begrip en met mijn aandacht naar mijn adem.
Ik kom 1 minuut te laat op de plek waar ik zijn moet. Ik begin de workshop door mij voor te stellen aan de kinderen en hun te danken voor hun geduld. Dan vertel ik wat net meegemaakt heb onderweg. Beeldend, vol vertrouwen dat wat ik meegemaakt had helemaal niet erg is. Dat iedereen dat best mag weten, dat ik wat chaotisch ben, dat ik zenuwachtig word, dat mijn lichaam heftig reageert en dat ik daar niet bang voor hoef te zijn. Ik heb aandacht voor mij zelf en ik weet wat mij helpt. De kinderen zijn gelijk geboeid…
Kinderen krijgen aandacht en kinderen geven aandacht
Ik vraag dan aan de kinderen wanneer zíj aandacht krijgen. Wanneer zij aandacht géven. En zo is de workshop begonnen en gaan we samen dit uur in om te leren wat mindfulness is. Hoe kun je je aandacht trainen? Ik vraag de kinderen wie hun idool is, wie bewonder je het meest? Sommige kinderen zijn verlegen, maar de meeste staan te popelen om te vertellen. Ontroerend om te zien dat de verlegen kinderen geholpen worden door de groep. Hoe komt het dat jouw idool zo goed is in wat hij doet? Een jongentje roept meteen: ‘Door heel hard te werken!’ En op welke manier werkt hij dan? Vraag ik. Door alle kant op te kijken? De kinderen hebben al gauw door dat het prettig is als je met al je aandacht kunt werken aan dat waar je goed in wil worden.
We gaan allerlei spelletjes doen om de aandacht te trainen. Elke keer vraag ik ze wat ze denken, hoe hun lichaam reageert en of ze ook een emotie voelen. De kinderen laten zich verrassen, zijn open en geboeid. Alle reacties zijn goed, niks is fout. Ik geef ze een compliment omdat ze zo hun best doen.“Dat komt omdat het leuk is!” Zegt een meisje naast mij. Daar wordt ik dan weer blij van!
Aan het eind van de workshop mogen alle kinderen liggen, met de ogen open of dicht. Wat ze zelf prettig vinden. Als je de ander maar niet stoort. Ik lees een verhaal voor die de kinderen zich kunnen verbeelden. In dit verhaal komt hun idool voorbij en brengt de kinderen naar een fijne plek waar zij zich op hun gemak voelen. Daar krijgen ze een cadeau van hun idool. Aan het eind van deze visualisatie mogen de kinderen op een kaartje de naam van hun idool en het cadeau opschrijven. Thuis kunnen ze dan nog een tekening maken op het kaartje van dat wat ze gezien hebben in het verhaal. Ik loop nog langs de kinderen om te kijken wat ze opschrijven en helaas is dan het uur al ruimschoots voorbij en moeten de kinderen naar huis.
Wat voel ik me blij dat ik dit mag doen. Zo werken met kinderen en dat wat ik mezelf geleerd heb door kan geven aan de nieuwe generatie.
Veroni Nij Bijvank
Mindfulness trainer bij Praktijk voor psychosynthese